1 mei-toespraak 2013

"Er moet een sterker sociaal beleid komen." Lees hier de volledige 1 mei-speech die Caroline Copers in Antwerpen hield.


Kameraden,

Ik verwelkom jullie allemaal op deze strijddag maar denk tegelijkertijd aan diegenen die er vandaag niet bij zijn…

Ik verwelkom graag ook onze Colombiaanse kameraden: Betty Fuentes, coördinatrice van ons bloemenproject in Colombia, Pablo Vargas van Fensuagro, Elio Villar van Sintrapalmas en Bernardo Cuadros van Sintraproaceites.

Buenvenidos a los companeros Colombianos aqui a Amberes!

Solidariteit

Zij zijn door hun aanwezigheid hier vandaag het levende bewijs van het feit dat echte solidariteit werkt. Het ontslaat me vandaag dan ook van mijn taak om, zoals elk jaar de laatste jaren, uit te leggen waarom we Fair Trade rozen uitdelen en waarom we samenwerken met FOS!

Zowel ons Colombiaans syndicaal project als de samenwerking met FOS, dit jaar rond Waardig Huishoudwerk, zijn belangrijke solidaire initiatieven die aantonen dat het middenveld, waar de laatste maanden zo gratuit op geschoten wordt, een belangrijk maatschappelijk cement vormt dat zeker in tijden van economische crisis en maatschappelijke onzekerheid zijn rol te spelen heeft. Meer nog: zijn rol speelt!

ABVV staat niet alleen

Kameraden,

Onze kritieken van vorig jaar op het beleid ten aanzien van werklozen, de banken, de besparingen, de oudere werknemers, de jongeren… blijven actueel. Maar toch zien we stilaan verandering. We zien dat het ABVV niet meer alleen staat in zijn standpunt dat groei nodig is door relancemaatregelen, eerder dan blinde besparingen die de groei fnuiken.

Het ABVV pleit voor een model van duurzame relance in plaats van blinde besparingen. Daarmee bedoelen we dat er maatregelen nodig zijn om de groei vooruit te helpen. De index inperken, de koopkracht van de mensen aantasten, doet echter net het omgekeerde: het doet de groei afnemen! We hebben groei nodig, duurzame ecologische groei, met investeringen in innovatie, onderwijs, groene banen. Maar waar blijven de beslissingen?

We zien dat een andere kijk op fiscaliteit het pleit begint te winnen en dat is vooral de verdienste van John Crombez. Het principe dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dienen te dragen, werd dit weekend zelfs door een werkgever verdedigd, Marc Coucke van Omega Pharma.

Ik herhaal dat men de miljarden aan overheidssteun voor de bedrijven moet heroriënteren richting jobcreatie. Met deze overheidssteun en daarbovenop de notionele intrest is er 15 miljard euro ter beschikking om in duurzame relance te investeren. Er is altijd geld te vinden, maar men moet het willen zoeken.

Ook een hervorming naar een meer rechtvaardige fiscaliteit waarbij er een verschuiving gebeurt van het belasten van arbeid naar het belasten van kapitaal en vermogens is thans aan de orde. Waar blijven deze beslissingen?

Europa moet sociale afbraak stoppen

Aan de nieuwe federale minister van Financiën, Koen Geens, om hier eindelijk werk van te maken! Er zijn geen argumenten meer om niets te doen. Er wordt algemeen erkend dat op Europees vlak er een fiscale fraude bestaat ten belope van 1.000 miljard euro!

Met dat geld kan Europa het geweer van schouder veranderen en de sociale afbraak en maatschappelijke instabiliteit die meer en meer Europese lidstaten treft, tegenhouden.

Want die afbraak en instabiliteit riskeren zware politieke gevolgen te hebben. De steeds luidere stem van extreem-rechts in Griekenland, in Hongarije, …. moeten ons heel erg ongerust maken. Waar blijven de beslissingen?

En dan heb ik het nog niet over Offshore Leaks en de onthulling dat er 25.000 miljard euro geparkeerd staat in belastingparadijzen!

Sterke vakbonden broodnodig

Kameraden,

Het ABVV dankt jullie allen voor het ondersteunen van de diverse acties die we al gedurende maanden aan het voeren zijn voor een duurzame relance, een rechtvaardige fiscaliteit, een harmonisering van het statuut arbeiders/bedienden, voor het behoud van de index …

Onze acties hebben tot nu toe geloond. De lage lonen worden verhoogd, de uitkeringen wat meer welvaartvast gemaakt, de lagere jeugdlonen weggewerkt… Maar we zijn er nog niet.

Bovendien staan we 390 dagen voor de moeder van alle verkiezingen: Europese, federale en Vlaamse. Het Statutair Congres van het Vlaams ABVV werd daarom vervroegd naar 25 en 26 april 2014. Omdat we vinden dat het belangrijk is om met onze militanten het komende jaar uit te tekenen hoe het toekomstige Vlaanderen na deze verkiezingen er moet uitzien.

En het ABVV zal nooit kiezen voor een maatschappij met minder sociale bescherming, lagere lonen en meer flexibiliteit. Wat daar voor de mensen de gevolgen van zijn, zien we vandaag in Nederland en in Duitsland.

Erger nog: 26 miljoen Europeanen zitten zonder werk. Eén jongere op vijf heeft geen job. Meer dan 120 miljoen Europeanen leeft dicht bij de armoedegrens, één op vier dus. In België één op vijf. Een ongeziene naoorlogse catastrofe.

Het ABVV is niet tegen Europa. Maar wel tegen dit neoliberale Europa, waar het aanpakken van fiscale fraude ten belope van 1.000 miljard euro moeilijker is dan het aanpakken van de zwakkeren in onze verschillende samenlevingen.

In de huidige economische context is er maar één duidelijke conclusie. Sterke vakbonden zijn broodnodig. Dat heeft het drama in Bangladesh meer dan voldoende aangetoond.

Daar waar we tot nu toe in ons land het hoofd boven water kunnen houden, in tegenstelling tot vele andere landen in Europa waar sociale afbraak, verlaging van lonen en precaire statuten de bovenhand halen, hebben we de laatste dagen gezien op welke wijze werknemers in Bangladesh verstoken zijn van sociale rechten, sociale en syndicale bescherming, en tot welke rampen dit aanleiding geeft.

Werkgevers hebben boter op het hoofd

Kameraden,

De laatste weken zeggen sommigen vanop de patronale bank dat het sociaal overleg dood is. Hierbij gaan ze voorbij aan het dagdagelijkse sociale overleg dat in bedrijven en sectoren zijn gang gaat, problemen aanpakt, oplossingen zoekt. Dergelijke uitspraken zijn dan ook eerder bedoeld om de vakbonden in het defensief te duwen.

Maar de werkgevers hebben veel boter op het hoofd. We gaan er niet komen in de discussie rond het statuut arbeiders/bedienden wanneer werkgevers vandaag voorstellen op tafel leggen die slechter zijn voor arbeiders dan wat arbeiders vandaag hebben!

We gaan er niet komen wanneer werkgevers de discriminatie van de carensdag (de eerste dag ziekte die niet betaald wordt voor arbeiders), willen wegwerken door ook de bedienden het loon vanaf hun eerste dag ziekte af te pakken.

En wat is de kostprijs van een ontslag wanneer de werknemer in kwestie zijn opzegtermijn normaal uitwerkt?

Het zou al helpen wanneer de discussie op een eerlijke manier werd gevoerd, en niet zoals nu waarbij elk probleem in de sociaal-economische sfeer wordt herleid tot een loonkostprobleem. Dat men dan de kosten op arbeid verschuift naar kapitaal en vermogens en via een eerlijke fiscaliteit arbeid minder duur maakt. Maar én goedkopere arbeid én geen hervorming van de fiscaliteit is geen optie. Van twee dingen één.

Menselijke drama’s

Het is dus gemakkelijk schieten op het ABVV omdat het terechte verworvenheden in stand wil houden.

We willen de discussie wel eens zien tussen de werkgevers indien zij zich zouden dienen te harmoniseren tot één statuut. Wel of niet als loontrekkende in dienst van het bedrijf, wel of niet als zelfstandige, of als schijnzelfstandige, en wat met al die managementvennootschappen die vooral dienen om langs de kassa te passeren voor persoonlijk gewin zonder enige bijdrage te leveren aan de sociale zekerheid en dus aan de maatschappij? Zouden zij niet allemaal vechten voor de door hen georganiseerde systemen?

Wij hebben dienaangaande geen lessen te krijgen! Wij zijn als ABVV niet tegen verandering. Wij zijn alleen tegen verandering die geen verbetering betekent!

En wat met de aangekondigde “preventieve” afdankingen van arbeiders. De schaamteloosheid van dergelijke uitspraken, de willekeur achter de woorden, getuigen van een groot gebrek aan respect voor het echte kapitaal van de bedrijven: de werknemers.

Wat er gebeurt bij Arcelor Mittal, Caterpillar, Ford Genk, wat er gebeurt in tientallen kleine en middelgrote bedrijven aan herstructureringen en sluitingen, hierachter schuilen stuk voor stuk menselijke drama’s. Aankondigen in de pers als bedrijfsleider, zelfs als woordvoerder van een patronale federatie, dat men deze drama’s preventief en welbewust wil veroorzaken is gewoonweg onaanvaardbaar.

Kameraden,

Onze acties lonen.

Ook de komende weken gaan we nog volop in actie op diverse plaatsen in het land. En in juni 2013 zal er hopelijk een stevige solidaire vuist gemaakt worden door het Europees Vakverbond in verschillende hoofdsteden en in Brussel, naar aanleiding van de Europese top in de laatste week van juni.

Hier moeten we breed voor mobiliseren. Samen met onze bondgenoten in het middenveld: de mutualiteiten, de armenverenigingen, de diverse grote en kleine ngo’s. Want wat Europa beslist, raakt ons allemaal en het is hoog tijd dat Europa kiest voor een duurzame relance met aandacht voor kwalitatieve jobs, innovatie en investeringen in opleiding en onderwijs.

Versterk het sociaal beleid

Bovenal dient Europa – maar ook ons land en Vlaanderen – te kiezen voor een effectieve bestrijding van armoede, meer specifiek de stijgende kinderarmoede. Arme kinderen hebben arme ouders. Duw hen niet in de armoede!

Ik vraag zeer duidelijk aan de Vlaamse regering om bij de volgende begrotingscontrole te zorgen voor een structurele financiering van de lokale projecten rond armoedebestrijding. Ondersteun de lokale initiatieven, de lokale besturen en OCMW’s om hun projecten niet alleen structureel en blijvend te maken, maar ook om deze te versterken. Alleen doorheen het versterken van het sociaal beleid kunnen we van armoedebestrijding de echte inzet maken.

Een bijzonder aandachtspunt daarbij blijft de stijgende jeugdwerkloosheid. Onze jongeren verdienen, naast de diverse maatregelen die vandaag genomen worden om werkervaring op te doen, vooral langetermijnperspectief op een kwalitatieve job, in een deftig statuut.

Ook al vinden heel wat schoolverlaters hun weg naar de arbeidsmarkt, de cijfers van de jeugdwerkloosheid tonen echter dat er een zeer kwetsbare groep bestaat die de aansluiting dreigt te verliezen. Dat kunnen wij als ABVV nooit tolereren, de generatie van de toekomst mag niet het slachtoffer van het heden worden.

Strijddag

Op deze 1 mei, deze strijddag, moeten we onze stem zeer duidelijk laten horen.

Niemand verdient het uitgesloten te worden. Niemand verdient het zelf en alleen verantwoordelijk te worden gesteld voor zijn of haar miserie. Als ABVV willen we daar blijvend op hameren.

Daarom is een sterke vakbond broodnodig!

Leve 1 mei! Leve het ABVV!

Lees ook

Zoek op trefwoord

1 mei